De jaren zijn meneer Andela niet aan te zien en ook in zijn functioneren lijkt hij veel jonger dan 96. Meneer Andela heeft een mooie kop met haar, loopt nog als een kievit zonder stok of rollator en redt zich nog prima zelfstandig. “Voor het gemak eet ik sinds kort van Tafeltje Dekje. En ik heb volgens de Wmo recht op één uur hulp per week. Dat is het. Verder doe ik alles zelf. Wassen, strijken, boodschappen, het huishouden, eigenlijk alles.”
Meneer Andela kwam in 2007 samen met zijn vrouw in Nij Ylostins wonen. “Mijn vrouw had zorg nodig”, geeft hij aan als reden. “Nadat zij in 2012 overleed wilde ik wel graag terug naar Sneek, waar we 30 jaar hadden gewoond. Daar had ik nog veel sociale contacten. Ik kon een mooi appartement krijgen in Frittemastate en koos voor een woning op de zesde verdieping vanwege het mooie uitzicht. Ik kon tot aan het IJsselmeer en de Waddenzee kijken! Maar er was één nadeel waar ik geen rekening mee had gehouden: het geluid van de asfaltweg. Ik werd er helemaal gek van. Dat komt omdat ze het verkeerde asfalt hebben gebruikt voor die weg. Zeer Open Asfalt Beton, ZOAB. Dat spat minder op als het regent, maar het is bepaald niet stil. Ik heb in mijn werkzame leven zo’n beetje alle wegen hier in Friesland aangelegd, en dan moet ik uitgerekend bij een weg komen te wonen die herrie maakt! Dus ik heb gevraagd of ik terug kon naar Nij Ylostins en dat was geen probleem. Ik zit nu nota bene in hetzelfde appartement als waar ik met mijn vrouw woonde! Er staat hier aardig wat leeg omdat het complex gesloopt gaat worden. Waarschijnlijk in oktober 2023. Voor mij en de andere bewoners die hier nog zijn hoeft het niet zo nodig. We zitten hier prima zo. Maar het voldoet niet meer aan de eisen, dus tsja…”
“Omdat er zoveel leeg staat, komen hier tijdelijk 80 vluchtelingen wonen. Daar zijn we als bewoners mee akkoord gegaan. Natúúrlijk. Je kunt tegen die mensen toch niet zeggen zoek het maar uit? Ik heb zelf de oorlog ook meegemaakt hè, dus ik weet hoe angstig het is als de vijand aan de deur rammelt.”
Werken aan de weg speelt nog steeds een rol in het leven van meneer Andela. “Ik mag gelukkig nog autorijden; mijn rijbewijs is geldig tot mijn 99e. Elke week rijd ik wel een keer naar de Afsluitdijk om te kijken hoe ze het doen. De verschillen met vroeger zijn groot. Héél groot. Je ziet nu echt nooit meer iemand met een schep, alles gaat met machines. Het asfalt wordt aangevoerd in afgesloten vrachtwagens. En dan al die partijen en procedures. Vroeger was je in dienst en bleef je in dienst bij Rijkswaterstaat. Ik heb er 42 jaar gewerkt, zeer naar mijn zin. Tegenwoordig worden er voor elk project nieuwe mensen gezocht. Ach ja, ook Rijkswaterstaat moet met z’n tijd meegaan.”
