Zeven jaar geleden woonde het gezin Alobid, toen nog met vijf kinderen, in de Syrische stad Homs. Het is de stad die gezien wordt als bolwerk van verzet tegen president Assad. Het is ook de stad die door oorlogsgeweld bijna helemaal vernield is en daardoor onleefbaar werd. Ook het huis van familie Alobid werd volledig verwoest. De vader van het gezin ondernam als eerste de reis naar Europa en kwam terecht in een asielzoekerscentrum in Nederland. Zijn vrouw en vijf kinderen volgden een jaar later, toen duidelijk werd dat ze een sociale huurwoning konden krijgen in Bolsward.
Ruimtegebrek
Over de gruwelen van de oorlog en het achterlaten van hun land, huis, eigen bedrijf en familie laten ze weinig los, maar in hun ogen zie je dat ze zware en verdrietige jaren achter de rug hebben. Maar wat je ook ziet is strijdlust en veerkracht. Meneer Alobid: “Een groter huis huren kon niet. We hebben van alles geprobeerd maar ‘de regels’ lieten het helaas niet toe. Dit kwam door mijn inkomen. Ik heb een eigen autoschadeherstelbedrijf, Friesland Autoschadeherstel in Uitwellingerga. En dat gaat heel goed.”
Stapelbedden
“Onze kinderen variëren in leeftijd van 18 tot 6 jaar”, vertelt mevrouw Alobid. De jongste is geboren in Turkije, waar ik met mijn kinderen wachtte tot wij ook naar Nederland konden komen. Dit huis is vanaf het begin veel te klein voor ons. De kinderen slapen per twee in een klein kamertje. Overal stapelbedden. En afgelopen jaar, met alle kinderen thuis van school, al die lessen via de computer, alles door elkaar, zo vol! Ik had het erg druk hier. En mijn man had (en heeft) het met zijn werk ook altijd druk.”
“Ik ben heel veel gaan werken om een eigen huis te kunnen kopen”, legt meneer Alobid uit. “Ik werkte van 8 uur ’s ochtends tot 12 uur ’s nachts. Nu heb ik het naast mijn bedrijf ook druk met schilderen en klussen in het nieuwe huis. Elk uur bezig. Maar straks hebben we in ieder geval weer een beetje ruimte.”
Tijd om op de foto te gaan heeft hij niet meer. Een telefoontje van de zaak doet hem meteen vertrekken naar Uitwellingerga. “Maak maar een foto van mijn vrouw en dochter”, zegt hij terwijl hij haastig de deur uitgaat.
